Atrybuty Świętych w ikonografii

Kolory takie jak błękit i czerwień symbolizowały boską i ziemską naturę Chrystusa, czyli odwieczny spór chrześcijan, czy Chrystus był Bogiem, który stał się człowiekiem, czy człowiekiem, który stał się Bogiem. W średniowieczu Chrystusa przedstawiano najczęściej w otoczeniu Maryi i św. Jana, co zwane jest motywem Deesis, obecnym również w ówczesnej literaturze.

Ikona Matki Bożej przedstawia smutek, zadumę, żałość, lecz wypływa z niej mądrość i wewnętrzna siła. Była ukazywana z Dzieciątkiem siedzącym na ramieniu i przytulającym policzek do twarzy, co zyskało miano rodzaju Eleusa. Innym rodzajem przedstawiania Matki Bożej jest Hodegetria. Matka Boża trzyma Dzieciątko na lewym ramieniu, prawym zaś wskazuje na nie.

Najstarszym rodzajem przedstawienia Matki Bożej jest Oranta i jeśli ktoś chciałby zobaczyć, jak malowali Maryję pierwsi chrześcijanie, powinien zobaczyć ikony, na których Maryja wznosi ręce ku górze. Według prawosławnych wierzeń, opuszczenie dłoni przez Matkę Bożą, będzie oznaczało koniec świata.

Z kolei kanon ikony Trójcy Świętej wywodzi się z Księgi Rodzaju i wiąże się z postaciami trzech aniołów. Na nimbie środkowego anioła umieszczano krzyż i utożsamiano go z Chrystusem. Niekiedy krzyże umieszczano nad ich głowami. Zaprzestano tego po Soborze Stu Rozdziałów, gdy Iwan Groźny wydał zakaz umieszczania krzyży na ikonach w 1551 roku.